ریحانه هندونه ای

افتادن قرعه ی زندگی به نامم، شکستنی داشت که صدای خاموش آن، پرده های گوش ناشنوایان رفته در خاک را نیز، به لرزشی پر از زیر و بم اصوات دلخراش، آزرده ساخت؛ پس وای بر آن جمعی که شنیداری وجودشان، آنقدر عمیق است که در غرقابه ی سکوت هم نهیب می زنند: هیس... کَر شدم!!! وبلاگتو بالاخره دیدم. عالیه. متن بالارو فی البداهه نوشتم. باید 40 - 50 بار بخونی تا عمق معناشو درک کنی. راستی عکسهای بیمارستانی شو پاک کن. اثر خوبی روی مخاطب نداره. ماشا ا... الان نارسی که هیچ، اضافه رسی هم داره. واسه همین به جای دست، پا می خوره